Oznaczenia opon rowerowych
Opony rowerowe
Oznaczenia opon rowerowych
Oznaczenia informujące o rozmiarze opony znaleźć można na jej bocznej ściance. Obecnie rozmiary wszystkich opon rowerowych podawane są zgodnie z europejskim standardem ETRTO (European Tire and Rim Technical Organization)13. Format takiego zapisu to xx-xxx, gdzie dwie pierwsze cyfry oznaczają zewnętrzną szerokość opony w milimetrach, trzy pozostałe to wewnętrzna średnica opony także w milimetrach.
Ponieważ wielu użytkowników jest przyzwyczajonych do tradycyjnych oznaczeń calowych podawany jest też rozmiar w calach, który ma postać zapisu A x B, gdzie pierwsza grupa cyfr to zewnętrzna średnica opony, a druga grupa to zewnętrzna szerokość. Spotyka się też oznaczenia calowe w postaci A x B x C, gdzie pierwsza grupa cyfr to zewnętrza średnica opony, kolejna grupa to wysokość opony, a ostatnia grupa to jej szerokość.
Stosuje się też oznaczenia francuskie w milimetrach według formatu CCC x CCL, gdzie pierwsze trzy cyfry to zewnętrzna średnica, kolejne dwie cyfry to zewnętrzna szerokość, a litera jest dodatkowym oznaczeniem umownym.
Należy zwrócić uwagę, że calowe i francuskie oznaczenia podawane są dla zewnętrznej średnicy opony. Nie koresponduje to ze średnicą obręczy (felgi). Oznaczenia ETRTO podawane są dla wewnętrznej średnicy, co gwarantuje właściwe dobranie opony i obręczy.
Stosowanie opon w kolarstwie
W rowerach górskich bywają stosowane opony bezdętkowe. Wymagają one specjalnych obręczy, ale ze względu na brak dętki masa całego zestawu jest nieco mniejsza. W innych typach rowerów niż górskie nie używa się zestawów bezdętkowych, gdyż większe ciśnienie w oponach powodowałoby wypychanie opony z obręczy. Aby uzyskać szczelność opony bezdętkowej przy ciśnieniach praktykowanych w rowerach szosowych trzeba by zastosować bardzo małe różnice wielkości opony i obręczy. Wiązałoby się to ze znacznymi trudnościami przy zakładaniu i zdejmowaniu opony14.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Opona_pneumatyczna
Pierwsze pojazdy napędzane parą
Pierwsze pojazdy napędzane parą (1769-1830)
Powóz parowy konstrukcji Richarda Trevithicka stosowany w Londynie z 1802
Lokomotywa Trevithicka
Rakieta Stephensona
Lokomotywa Johna Blenkinsopa z 1812
Pojazd Siegfrieda Marcusa z 1889
Ford Model T z 1911
Jednak pierwszym udokumentowanym pojazdem napędzanym silnikiem cieplnym był parowy wehikuł francuskiego inżyniera wojskowego, Nicolasa-Josepha Cugnot, zbudowany w 1769. Pojazd Cugnot?a przeznaczony do ciągnięcia dział, był napędzany prymitywną, dwucylindrową maszyną parową, która umożliwiała jego ruch z prędkością zaledwie 4 km/h. Dlatego też, pojazd ten nie doczekał się uznania ówczesnych ludzi i szybko odszedł w zapomnienie.
W 1801 angielski inżynier Richard Trevithick reaktywował ideę użycia maszyny parowej do napędzania pojazdu. Udoskonaliwszy maszynę parową, zastosował ją do napędu, ?lokomotywy drogowej? i jako pierwszy w świecie, w 1804 przejechał pomyślnie 150 km, zabierając jednocześnie 12 pasażerów. Parowóz ten nie odniósł jednak sukcesu finansowego, i dlatego też często błędnie podaje się Rakietę George?a i Roberta Stephensonów jako pierwszy parowóz świata. Został on skonstruowany w 1829, właściwie była to udoskonalona wersja parowozów konstruowanych w poprzednich latach (pierwszą linię kolejowa George Stephenson uruchomił już w 1825). W Rakiecie zastosowano wielorurowy kocioł, który znacznie poprawił jej osiągi. Zbudowano ją głównie dla uczestnictwa w konkursie Rainhill Trials, którego zwycięska maszyna miała być używana przez kolej Liverpool ? Manchester. Rakieta zwyciężyła, ponieważ jako jedyna przetrwała wszystkie próby, a jej osiągi odpowiadały organizatorom. 15 września 1830 miał miejsce pierwszy śmiertelny wypadek w historii kolei ? podczas oficjalnego otwarcia linii Liverpool ? Manchester, zginął William Huskisson.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_motoryzacji
Nexię zbudowaną na bazie
W 1997 roku Daewoo Lanos zastąpił przestarzałą technicznie Nexię zbudowaną na bazie ostatniej generacji Opla Kadetta. Auto uzyskało wewnętrzny kod T-100 oraz handlową nazwę Lanos. Wprowadzony został do sprzedaży od razu w trzech wersjach nadwoziowych: 3-drzwiowy hatchback, 5-drzwiowy hatchback oraz sedan. Do napędu tego pojazdu przewidziano trzy jednostki napędowe 1,4 8V, 1,5 8V oraz 1,6 16V (początkowo na rynku polskim dostępne były silniki 1,5 i 1,6). W roku 1999 wprowadzono do produkcji 16 zaworową wersję silnika 1,5.
W połowie 2000 roku zdecydowano się dokonać pierwszej modernizacji Lanosa, która objęła nadwozie oraz wnętrze pojazdu, poprzez zastosowanie nowego wzoru boczków drzwiowych. W wersji sedan zmiany nadwozia objęły część tylną, która uzyskała nowe lampy oraz pokrywę bagażnika. W wersji hatchback odświeżenie zewnętrznej stylistyki przeprowadzone zostało jedynie poprzez zastosowanie tylnych lamp o przyciemnionych kloszach z odmiany Lanos Sport. Tak zmodernizowany pojazd uzyskał nazwę fabryczną T-150. Wraz z liftingiem Lanos w wersji sedan wycofany został z oferty firmy Daewoo w krajach zachodniej Europy. W 2002 roku postanowiono zakończyć produkcję wszystkich odmian tego modelu w Korei.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Daewoo_Lanos